Kiścień
 |
| J. Kossak Taniec tatarski. W ręku Tatara widać jego masłak |
Kiścień, masłak - tatarsko-mongolska broń obuchowa składająca się z giętkiego drzewca i umocowanej do niego końskiej (lub oślej) szczęki.
W średniowieczu nazwa „kiścień” przeniosła się na inną broń obuchową składającą się z drewnianego trzonka, do którego łańcuchem, sznurem lub rzemieniem przymocowano bijak, służący do zadawania ciosów przeciwnikowi. Tak rozumiany kiścień zwany także mylnie korbaczem lub morgenszternem. Trzonki kiścieni mogły mieć różną długość, zwykle jednak wynosiła ona ok. 30–40 cm. Bywały też kiścienie ich pozbawione, w postaci kuli na rzemieniu, który owijano dookoła ręki. Bijak miał zazwyczaj postać stalowej kuli najeżonej kolcami, choć istniały też bijaki gładkie oraz wykonane z innych materiałów (szczególnie wczesne ich wersje): rogu, kości, brązu. Zdarzały się kiścienie o 2 lub nawet 3 bijakach, każdym zawieszonym na własnym łańcuchu.
W średniowiecznej Europie kiścienie pojawiły się wpierw na Rusi (ok. X w.), przejęte od koczowniczych ludów ze wschodu. Od XI w. były używane w Europie Zachodniej, okres największej świetności tej broni przypada na wiek XV. Kiścienie używane były zarówno przez jazdę jak i piechotę, choć sposób walki tą bronią, wymagający szerokich zamachów, wykluczał użycie kiścienia przez piechotę walczącą w szyku zwartym. W innych językach często nie ma rozróżnienia między kiścieniem, a cepem bojowym.