tytuł perski odpowiadający godności księcia krwi używany przez Turków, Mongołów, Tatarów, w Indiach Wielkiego Mogoła oraz w innych krajach znajdujących się pod wpływem kultury perskiej;
u Persów i Tatarów tytuł książęcy używany po nazwisku lub po imieniu (ale już bez nazwiska);
wymieniany przed imieniem jest odpowiednikiem arabskiego effendi i polskiego słowa „pan” i używany bywa w stosunku do urzędników i uczonych, oznaczał osobę szanowaną z racji posiadanej wiedzy, z czasem stawał się częścią nazwiska;
tytuł (używany przed imieniem) przysługujący osobom (niekoniecznie muzułmanom), których matka (ale nie ojciec) była sajjida - potomkinią Husajna;
tytuł używany przez szlachtę tatarską w Chanacie Krymskim i w krajach z nim powiązanych, w tym także przez Tatarów polsko-litewskich. W hierarchii godności tytuł „mirza” był niższy od beja i wiązał się z przynależnością do określonego rodu, stąd mirzowie juszyńscy, baryńscy, najmańscy, szyryńscy i inni. Polsko-litewscy Tatarzy nosili ten tytuł przed nazwiskiem, np. Samuel Mirza Korycki, Leon Najman Mirza Kryczyński, Selim Mirza-Juszeński Chazbijewicz, Mirza Mucharscy. Z czasem także mirzowie/murzowie bywali w Rzeczypospolitej tytułowani kniaziami lub książętami.
-