Szymkernowie (Szym od Szymperium, kern- w wielu językach Zaiszymia oznacza lekkozbrojnego, wojownika, bandytę, najemnika) byli ludem zamieszkujący niewielki region Szymkernię, położoną w widłach Burzliwej oraz Iszymu, na północ od Kazachstanu. Ich ojczyzna była pagórkowata, pokryta łąkami i lasami liściastymi. Historycznie należała do królestwa Muirefar i stanowiła jedną z najbardziej na południe wysuniętych dzielnic.
Szymkernowie zajmowali się rolnictwem i hodowlą, ale w świecie zasłynęli jako najemnicy. Wielu podróżowało zbrojnymi grupami po całym niespokojnym Zaiszymiu, a z ich usług korzystali zarówno miejscowi posiadacze ziemscy chroniący swoje pola lub stada przed bandytami, jak i królowie organizujący wyprawy wojenne na ziemie swoich wrogów. Ich wygląd i wyposażenie na pierwszy rzut oka nie przywodziło myśli o wojownikach- większość z nich szła do boju jedynie w spodniach, wyposażona w dużą owalną tarczę (w stylu szymskim) i prostą broń- pałki, maczugi i dzidy. Ich zaletą nie było uzbrojenie ani nawet wyszkolenie i dyscyplina, ale sposób w jaki ruszali do walki. Wpadali wtedy w bitewny szał, zyskiwali nadludzką siłę i zapominali o strachu. Był to efekt środka, jaki zażywali przed bitwą, a który nazywali Jadem Wielkiego Węża, choć przyrządzali ją z roślin. Na Zaiszymiu zwani byli Berserkerami Południa.
Pochodzenie Szymkernów wydaje się proste i dobrze udokumentowane zarówno we własnych opowieściach, jak i kronikach sąsiednich ludów. Byli oni wygnańcami z Szymperium, którzy w latach 341-379 2.s. opuścili swoją ojczyznę z uwagi na prześladowania religijne, jako że należeli oni do wyznawców Wielkiego Węża, kultu założonego w 311 2.s. w Żukowie przez proroka Serpenta (jego prawdziwe imię nie jest znane). Mistyczny, powiązany z rytuałami i magią oraz nawołujący do życia w dziczy kult został potępiony przez Szymperatora w 340 r. Wielu wyznawców opuściło wtedy Szymperium i osiedliło się na prawym brzegu Iszymu, w regionie który został im podarowany przez Wysokiego Króla Muirefar, Bedę Czarnowłosego. W tym czasie region ten był spustoszony przez wojnę z Inglingami toczącą się w latach 337-340.
Usługi Szymkernów cieszyli się sporą popularnością w południowym Zaiszymiu, kilka grup służyło też na dworze królewskich w Kazachstanie i Inglingfar. Najbardziej egzotycznym przykładem wykorzystania Szymkernów była ich służba w latach 911-925 na dworze Leonii.