Tomalianie- mieszkańcy Tomalii rasy ludzkiej. Większość była średniego wzrostu, o jasnej skórze, najczęściej prostych brązowych, czarnych lub słomianych włosach i zielonych lub brązowych oczach. Zamieszkiwali prawie wyłącznie Podgórze, gdzie żyli w niewielkich wioskach lub miasteczkach. Tradycyjnie zajmowali się rolnictwem, a odsetek rzemieślników i kupców był niższy niż w innych państwach ludzkich. Praktycznie wszyscy wyznawali Lasafaryzm.
Na czele państwa stał król, który władał państwem. Utrzymywał się z podatków płaconych przez wszystkich mieszkańców kraju. Z własnego skarbca finansował dwór (nieformalnych doradców, służbę) i drużynę, będącą osobistą gwardią króla oraz strażami miejskimi. Król wyznaczał też urzędników odpowiedzialnych za zarządzanie skarbem i sprawowanie władzy w miastach.
Większość ludności była wolna, musiała jedynie płacić podatki na rzecz króla i stawiać się zbrojnie na wezwanie, kiedy było to konieczne (pospolite ruszenie). Ludność miast nie miała żadnych specjalnych przywilejów.
Wojna nie zajmowała ważnego miejsca w życiu Tomalian. Nawet w lasafarskim panteonie nie istniało bóstwo poświęcone sprawom wojskowym. Jedyną zawodową siłą zbrojną była drużyna, utrzymywana i wyposażona z królewskiego skarbca. W razie zagrożenia poszczególne wioski lub obszary zwoływały pospolite ruszenie wszystkich zdolnych do walki mężczyzn.
Drużyna była dobrze wyposażona i uzbrojona. Wszyscy mieli żelazne kolczugi, stożkowe hełmy i okrągłe, owalne lub sześciokątne tarcze. Walczyli włóczniami lub toporami na długich trzonkach.
Pospolite ruszenie najczęściej nie nosiło uzbrojenia ochronnego, poza tarczą. Popularną bronią były proce, oszczepy, włócznie i siekiery. Tradycyjną bronią i symbolem Tomalii była falcata, noszona przez myśliwych i używana do prac codziennych. Otaczano ją szacunkiem i często przechodziła z pokolenia na pokolenie.
Położenie geograficzne powodowało, że Tomalianie musieli być gotowi do odparcia najazdów z zachodu (Zwierzołaki) i północy (Zakrzacjanie). Dlatego większość mieszkańców umiała walczyć i była gotowa do obrony swoich wiosek. Podstawową siłą było pospolite ruszenie dzielone na trzy klasy majątkowe (cenzus wprowadził Bartas III w odpowiedzi na najazdy zwierzołaków). Najbiedniejsi stawali do walki z procą lub oszczepami i służyli jako harcownicy. Pozostałe dwie klasy stanowili Cetrates i Scutares- tarczownicy, wyposażeni w oszczepy, falcaty oraz tarcze, które były rozróżnieniem między dwoma klasami. Cetrates nosili małe, okrągłe tarcze zwane cetra, a Scutares duże, owalne lub sześciokątne ciężkie tarcze, zwane scuta. Nieliczni posiadali skórzane hełmy, czasami pokrywane kłami dzików.
Tomaliańska armia była formacją bardzo luźną, złożoną z harcowników, najlepiej spisującą się do ataków z zasadzki oraz szarpania wroga, obrzucając go oszczepami i ostrzeliwując z proc. Był to styl wystarczający do odpierania ataków zwierzołaków lub zakrzackich jeźdźców.