Góry Pitagorasa- góry rozciągające się w południowo-centralnej części Drugiego Świata. Całe pasmo miało długość 9 mlm, a najwyższy szczyt- Berło- liczyło 5708 łkc (2854 m). Góry rozciągały się od południowych brzegów Jeziora aż do wybrzeży Słonego Morza, wyginając się łukowato w stronę zawschodnią. Praktycznie wszystkie stoki były pokryte lasami iglastymi, wchodzącymi w skład Wielkiego Lasu Euklidesa. Jedynie szczytowe partie były nagimi skałami. Pasmo oddzielało Dolinę Filipu od Wschodnich Równin.
Góry były zamieszkane przez Krasnoludów Południa, którzy mieli tu swoje główne siedziby. Cały łańcuch górski był niezwykle zasobny w rudy żelaza, węgiel, miedź, złoto, srebro i wiele innych bogactw mineralnych. Jedynie na tym obszarze występowały złoża mithrilu.
Nazwa gór pochodzi od króla Tomalii Pitagorasa I, który jako pierwszy władca zachęcał Tomalian do kolonizacji obszaru.