Krasnoludowie Południa- rasa (odmiana) krasnoludów żyjąca na terenie Gór Pitagorasa w Drugim Świecie. Przez wielu uważane są za prawdziwe krasnoludy, gdyż ich sposób życia najbardziej wpłynął na stereotyp krasnoluda: podstawowym zajęciem było górnictwo, złotnictwo bądź kowalstwo, a podziemne krasnoludzkie miasta słynęły z bogactwa i ogromu. Krasnoludowie Południa sami siebie uważali za „jedynych” krasnoludów, odnosząc się do Krasnoludów Północy z chłodną wyższością, a nawet pogardą.

Społeczeństwo było podzielone na klany. Każdy klan posiadał pewną część gór i władał całym bądź częścią miasta. Na czele klanu stał jarl, wybierany na walnym wiecu wszystkich członków klanu. Dysponował on pełną władzą nad członkami klanu, jednak jego decyzje musiały zdobyć aprobatę rady klanu, czyli najstarszych i najdostojniejszych członków społeczności. Jarlowie wszystkich klanów tworzyli oberting, czyli radę całego narodu. Oberting wybierał Oberjarla- króla wszystkich klanów. Władza królewska była w dużej mierze ograniczana przez jarlów poszczególnych klanów, którzy często prowadzili własną politykę wewnętrzną, a nawet zagraniczną. Klany utrzymywały własne wojska, sądy i podatki. Spory między klanami były rozstrzygane przez Oberting.
Podstawowym zajęciem mieszkańców było rzemiosło. Najliczniejszą grupę rzemieślników stanowili górnicy, kamieniarze, kowale, złotnicy, bednarze, piwowarzy oraz rymarze. Rolnictwem trudniła się niewielka część społeczności- ci żyli na powierzchni w kamiennych budynkach, uprawiając przede wszystkim zboża i jarzyny. Dużo żywności było importowanej z sąsiednich krain, głównie z Tomalii.
Członkowie klanu byli równi wobec klanowego prawa, jednak cenzus majątkowy dzielił ich na oddziały wojskowe. Na dole społeczeństwa krasnoludzkiego stali nreat- Bezklanowi, czyli Krasnoludowie wyrzuceni poza klan. Nie mieli oni żadnych praw i często zamieszkiwali opuszczone korytarze.

Miasta były ośrodkami administracyjnymi klanu, centrami handlu, miejscami obronnymi i siedliskiem przeważającej części społeczeństwa. Jedynie ok. 10% ludności żyło poza miastami. Osady były wykuwane w skałach i drążone pod górami, składały się z ogromnej ilości hal, auli, sal, chodników, korytarzy i pomieszczeń, w których znajdowało się wszystko potrzebne do prawidłowego funkcjonowania klanu. Każde miasto było wielopoziomowe, wyposażone w przemyślne systemy wentylacji, oświetlenia i ogrzewania.

• Drugi Świat
• Historia
• Kultura Trzeciego Świata
• Pierwsza Era