Nizdeg-Chorchoj- stworzenie żyjące w Drugim oraz (od początku Czwartej Ery) Trzecim Świecie, wykorzystywane przez Mongołów jako wierzchowiec i zwierzę juczne.
Nizdeg-Chorchoje to duże, latające stworzenia o fantastycznym wyglądzie. Posiada wydłużone, pokryte pancerzem ciało długości 12-20 łokci, przez co przypomina ogromną dżdżownicę ze skórzastymi skrzydłami. Głowa nie jest wyodrębniona, posiada wydatne dwie pary szczęk. Zakończenie ciała wyposażone w cztery sporej wielkości kolce. Podczas lotu ciało jest łukowato wygięte, tak że odwłok znajduje się pod głową.
W Drugim Świecie nizdeg-chorchoje prowadziły typowo latający tryb życia: postaci dorosłe praktycznie całe życie spędzały nad południowym oceanem (Morze Słone), powracając na ląd tylko po to, by złożyć jaja. Jedynym miejscem gniazdowania były klify Wzgórz Kwiryńskich na południowym wybrzeżu Quikatanu. Nizdeg-Chorchoj odżywiał się głównie łapanymi w locie rybami i innymi morskimi stworzeniami pływającymi, które pływały blisko powierzchni i był w stanie złapać.
Nizdeg-Chorchoje składały jaja na półkach skalnych i w szczelinach. Okres godowy rozpoczynał się wczesną wiosną. Po wykluciu, larwy wspinały się w górę klifu i żerowały w tamtejszych lasach, żywiąc się roślinami i martwą materią organiczną. Po kilku przeobrażeniach, u schyłku lata poczwarki zawieszały się na krawędzi urwiska i obwijały kokonami. Jesienią (między połową września a początkiem października) z kokonów wyłaniały się dorosłe postaci od razu umiejące latać, które natychmiast odfruwały nad morze.
Mongołowie po podboju Quikatanu i utworzeniu Nowego Hrabstwa szybko zdali sobie sprawę, że oswojenie szybkich latających drapieżników co roku przybywających na klify nowo zdobytej prowincji może być dobrą decyzją. Do końca Drugiego Świata miejscowa ludność zajmowała się zbieraniem jaj i hodowlą wyklutych z nich osobników. Nie rozmnażano nizdeg-chorchojów w niewoli. Zbieranie jaj było zajęciem niebezpiecznym i wymagającym nie lada umiejętności oraz specjalnego wyposażenia, ale jednocześnie bardzo dochodowym. Zbieracze jaj cieszyli się szacunkiem w całym Imperium. Nizdeg-Chorchoje były używane jako szybkie wierzchowce (szybsze niż Mackonogi) kurierskie oraz doskonale nadające się do walki, choć mogli pozwolić sobie na nie tylko najbogatsi. Największą grupą użytkowników byli kurierzy, których zwierzęta były utrzymywane ze skarbu państwa.
W Trzecim Świecie nizdeg-chorchoje nie występowały do czasu, aż Wielki Chan nie podarował swoim poddanym kilku zwierząt do hodowli. Mieszkańcy czterech ajmaków (bulgański, chubsugulski, dzawchański oraz północnochangajski) otrzymali specjalny przywilej hodowli nizdeg-chorchojów. Używa się ich jako wierzchowców pocztowych oraz bojowych, wykorzystywanych przez specjalną jednostkę Gwardii Chana.