Komputery w Mongolii są stosunkowo nowym wynalazkiem upowszechniającym się dopiero w ostatnich kilku latach. Istnieją dwa typy komputerów – osobiste (dzielące się dodatkowo na przenośne i stacjonarne), oraz superkomputery. Mongolskie komputery jednak działają nieco inaczej niż te znane na zachodzie. Podstawą ich działania są komputerowcy – wykwalifikowani pracownicy, najczęściej absolwenci kierunku elektroniki uniwersytetu Ułan-Batorskiego. Bardziej zaawansowane komputery są obsługiwane dodatkowo przez grafików komputerowych, matematyków oraz nierzadko treserów dzikich zwierząt.

Superkomputery – są niezwykle kosztowne, oraz obsługiwane nierzadko przez setki ludzi. Komputery takie potrafią m.in. kompilować gry 3D, realistycznie i wiernie odtwarzać dźwięk, a także wykonywać bardzo skomplikowane obliczenia matematyczne (np. ile zaopatrzenia trzeba ze sobą zabrać na najbliższą wyprawę wojenną itp.).

Dużo powszechniejsze od superkomputerów, ale także posiadające znacznie mniejsze możliwości. Potrafią wykonywać najbardziej podstawowe czynności: edytować tekst, wykonywać proste obliczenia matematyczne, grać w nieskomplikowane gry, czy wysyłać wiadomości (w przypadku dostępu do internetu).

Istnieją dopiero prototypy tego typu rozwiązań. Zasada działania jest zbliżona do komputerów stacjonarnych z tą różnicą, że komputery przenośnie wymagają stałego dostępu do internetu. Po rozstawieniu komputera i podłączeniu go do sieci, zgłasza się najbliższy dostępny komputerowiec, przejmując obsługę maszyny. Dzięki wyeliminowaniu komputerowca przypisanego bezpośrednio do komputera, komputer przenośny można zamknąć w niedużej skrzyni.

Superkomputery składają się z licznych podzespołów odpowiadających za różne funkcje komputera. Podstawowymi podzespołami, które znajdziemy w każdym z superkomputerów są: moduł graficzny, modul dzwiękowy, moduł pamięciowy oraz moduły wejścia i wyjścia. Każda z firm zajmujących się produkcją komputerów.