Banatem zwykło nazywać się ziemie leżące między Górami Pitagorasa a Rdzawą Rzeką. Dokładne granice wyznaczały: brzegi Jeziora, rzeka Lewi i stoki Złotych Wzgórz na północy, Rajn i Rdzawa na zawschodziu, na południu wzgórza Lasu Szlezwickiego, a na zachodzie Góry Pitagorasa. Teren ten był w dużej mierze równinny, pofalowany w części zachodniej, u podnóża gór. Najważniejszą rzeką regionu była Donaba, mająca swoje źródła daleko na południu w górach, a wpadająca do Lewi. To właśnie jej dolina stanowiła centrum państwa stworzonego przez Banów, ludzi zamieszkujących te ziemie. Banat można podzielić na trzy części: Przeddonabię, Zadonabię oraz Zalesie. Każda z nich różniła się pod względem ukształtowania terenu, flory i fauny oraz mieszkańców.
Przeddonabia stanowiła większość regionu. Jej zachodnią granicą była Donaba, na północy sięgała Złotych Wzgórz, na wschodzie Rajnu i Rdzawej. Była najbardziej jednorodna ze wszystkich części Banatu: praktycznie był to step, przedłużenie wielkiego stepu ciągnącego się od Iszymu, lecz klimat był wilgotniejszy i rosło tu więcej drzew. W północnej i południowej części regionu dominującą formacją roślinną był wręcz lasostep. Okolica ta była słabo zamieszkana, głównie przez koczowniczych lub półkoczowniczych pasterzy, nieliczni trudnili się uprawą roli, głównie nad brzegami Donaby. Jedynym znaczącym szlakiem handlowym był Stary Trakt, przecinający region z zachodu na zawschodzie, prowadzący od Bramy Berła do Szlezwiku.
Zadonabia była znacznie mniejszym regionem, położonym na lewym brzegu Donaby. Składała się z wąskiego pasa ziemi między rzeką a górami oraz obszaru pomiędzy Jeziorem, Lewi a Donabą. Region był porośnięty łąkami i lasami, żyła tu większość Banów trudniących się rolnictwem. Największymi miastami były: Wyżny Pecz, położony poniżej Bramy Berła, Niżny Pecz, wyznaczający granicę między górnym a dolnym biegiem rzeki, Althrad, największe miasto regionu i miejsce, gdzie znajdował się jeden z dwóch kamiennych mostów na Donabie, oraz Nowoburg, stolica państwa położona przy ujściu rzeki do Jeziora. Wszystkie te miasta leżały na prastarym szlaku handlowym, biegnącym od Bramy Berła do Złotych Wzgórz lub Leonii.
Zalesie było najbardziej na południe wysuniętą częścią regionu. Ten mający kształt trójkąta obszar wciskał się między Góry Pitagorasa, Rdzawą a Las Szlezwicki i był pokryty gęstym borem. Na starych mapach opisywano go jako krainę dziką i niezamieszkaną, choć w leśnej głuszy schronienia szukało wielu złoczyńców, wiedźm lub nekromantów. Bór Zaleski był także zamieszkany przez ogromne pająki, dlatego większość Banów omijała to miejsce szerokim łukiem, nigdy nie przekraczając Starego Traktu.
Brama Berła, przełęcz leżąca u stóp góry Berło, była najprostszą (bo jedyną dostępną dla jeźdźca) drogą na zachód i stanowiła główny szlak handlowy. U jej wylotu znajdowało się miasto Wyżny Pecz. Było to miejsce pełne podróżników i kupców z całego regionu, od Tomalii po Cesarstwo.

• Lista tekstów